บทที่ 90 - เริ่มต้นการประเมิน

หลินเจิ่นเทียน มิได้สงสัยเลยว่าศิษย์[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]ของเขานั้น มิได้มีความกังวลใจเลยแม้แต่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะว่าพวกเขาในยามนี้ ต่างรู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมากที่จักได้เข้าไปยังภายในสำนักหลัก

ความคิดของพวกเขาทุกคนต่างสนใจเพียงแค่การทดสอบการประเมินที่จักมาถึงในอีกไม่กี่วัน ซึ่งมันไม่ควรที่จักเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จักผ่านการประเมิน นอกจากนี้มันยังเกี่ยวพันไปถึงตำแหน่งของพวกเขาในอนาคตภายในสำนักหลัก ซึ่งผู้ที่มีความโดดเด่นมากที่สุดภายในการประเมินครั้งนี้พวกเขาเหล่านั้นจักได้รับรางวัลจำนวนมาก

ซึ่ง เย่ชีเหวิน เองก็ยังมีความกังวลใจอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับอนาคตหลังจากนี้ เพราะเขามิอาจรู้ได้ว่ามีขุมพลังอำนาจหรือกองกำลังที่น่ากลัวไหนบางหลบซ่อนอยู่ภายใน ซึ่งนั่นแน่นอนว่าเขามีความจำเป็นที่จักต้องระมัดระวังมากขึ้นในอนาคต

แต่เขาก็มิได้คิดเกี่ยวกับเร่องนี้นานนัก เพราะอนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนและที่สี่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเขาต้องพยายามให้ดีที่สุดในการประเมินที่จักมาถึง!

วันเวลาได้ผ่านล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดวันประเมินก็มาถึง

ในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น ศิษย์ทั้งหมดของ[สำนักย่อยยี่หยวน]ได้มารวมตัวกันที่บริเวณลานด้านนอก หลินเจิ่นเทียน ได้มองไปยังเหล่าศิษย์ของเขาพร้อมกล่าว “ ในวันนี้พวกเราจักต้องไปที่[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง] ”

[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง]นี้ถือเป็น 1 ใน 10 หุบเขาหลักของ[สำนักหลักยี่หยวน] อีกทั้งมันยังเป็นที่พักของ 1 ใน 10 ศิษย์เชื้อสาย ทายาทสายตรงของสำนัก คำพูดของเขานั้นถือเป็นกฎไม่ว่าจักเป็นศิษย์หรือผู้อาวุโสที่อยู่ภายใน[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็ม]มีแต่ต้องเชื่อฟังเขา

พวกเขาทุกคนต่างตื่นเต้น เพราะการที่จักได้เข้าร่วมกับ[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง]และกลายเป็นศิษย์ของ[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง]นั้น ถือได้ว่าเป็นเกียรติอย่างมากที่สุดสำหรับพวกเขาและพวกเขาจักกลายเป็นศิษย์ที่มีเกียรติ

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การที่พวกเขาจักสามารถกลายเป็นศิษย์ของ[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง]ได้หรือไม่นั้น นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขาในการประเมินครั้งนี้

          “ การประเมินจักจัดสรรขึ้นที่[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง] ” หลินเจิ่นเทียน กล่าวว่า “ สำนักยี่หยวนของเรานั้นได้มีเหล่าผู้เชี่ยวชาญและท่านบรรพชนจำนวนมากได้ร่วมกันสร้างมิติขนาดเล็กต่าง ๆ ขึ้นเอาไว้นับมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็ได้อยู่บน[ยอดหุบเขาพระจันทร์เต็มดวง]และเป็นสถานที่ในการประเมิน และมิติเล็ก ๆ แห่งนี้มีชื่อเรียกว่า[ ดินแดนปีศาจเพ้อฝัน ]ซึ่งดินแดนแห่งนี้มันได้ถูกสร้างขึ้นโดยท่านเจ้าสำนักรุ่นก่อน เขาได้ใช้พลังอำนาจเกินหยั่งถึงของเขาในการเปิดรอยแยกของมิติและจับปีศาจประเภทสายพันธุ์เพ้อฝันมาเป็นจำนวนมาก และป้อนมันใส่เข้าไปภายในดินแดนเล็ก ๆ แห่งนี้! ”

[ปีศาจเพ้อฝัน]นั้น ถือได้ว่าเป็นภูตผีปีศาจระดับต่ำแต่โดนเด่นในเรื่องการใช้มนต์ขังในการโจมตีหรือควบคุมจิตใจผู้คนจนทำให้พวกเขานั้นรู้สึกสับสน แม่ว่าพวกมันจักจัดอยู่ในกลุ่มภูตผีปีศาจระดับต่ำ แต่มันก็เป็นเรื่องยากอยู่ไม่น้อยที่จักจัดการกับพวกมัน ก่อนหน้า เย่ชีเหวิน ได้อ่านตำราเกี่ยวกับภูตผีปีศาจมาอยู่บ้าง ซึ่งการดำรงอยู่ของพวกมันนั่นเป็นเพียงแค่ข่าวลือและเปรียบได้ดั่งราวกับเรื่องเล่าในตำนาน แต่ทว่าในยามเขากลับได้ยินถึงการมีอยู่ของพวกมัน นี่แสดงว่าพวกมันสมควรที่จักมีอยู่จริง ๆ

          “ แม่ว่ามันจักเป็นเพียงแค่โลกใบเล็ก แต่มันก็มีขนาดใหญ่กว่า[ดินแดนโลหิตหยวน]ที่[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]นับ 100 เท่า ” หลินเจิ่นเทียน กล่าว “ แม้กระทั่งภยันตรายก็ยังคงมีอยู่ในระดับที่สูงขึ้น แต่ที่สำคัญที่สุดคือโลกใบเล็กนี้นั้นมีความแตกต่างจากโลกแห่งความเป็นจริงอยู่บ้าง แม้ว่าเจ้าจักตกตายอยู่ภายในสถานที่แห่งนั้น แต่ทว่าในโลกแห่งความเป็นจริงชีวิตของพวกเจ้ายังคงมีอยู่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามทุกสิ่งที่เจ้าเห็นทั้งหมดยังคงเป็นความจริงความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อยามที่เจ้าตายก็ยังคงเป็นความจริง ทันทีหลังจากที่พวกเจ้าตายพวกเจ้าจักถูกส่งออกกลับมายังโลกแห่งความเป็นจริง ”

เหล่าศิษย์[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]ต่างตกอยู่ในความโกลาหล เพราะหากมันเป็นเช่นนั้นจริงพวกเขาก็ไม่จำเป็นที่จักต้องกังวลถึงสิ่งใด อีกทั้งพวกเขายังสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้พร้อมกัน เพียงแต่หากสถานการณ์มันกลายเป็นเช่นนี้คาดกว่าการต่อสู้ภายในนั้นจักต้องรุนแรงมากขึ้นเป็นแน่ เพราะหลังจากที่พวกเขาได้รับรู้ว่าตนนั้นไม่มีทางตายได้ พวกเขาก็จักกลายเป็นคนที่ไร้ซึ่งศิลธรรมในทันที

          “ นี่คือมาตรการที่เตรียมไว้เพื่อคุ้มครองเหล่าศิษย์ใหม่! ” หลินเจิ่นเทียน ว่ากล่าว “ แต่ถึงจักเป็นเช่นนั้นพวกเจ้าก็อย่าได้ชะล่าใจนัก แม้ว่าภายใน[ดินแดนภูตผีเพ้อฝัน]จักไม่สามารถตายได้ แต่พวก[ปีศาจเพ้อฝัน]นั้น มันมีความชำนาญเวทมนต์ในด้านการควบคุมจิตใจ พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถเข้าสิงสู่ร่างกายของมนุษย์ได้และทำมนุษย์ผู้นั้นกลายเป็นหุ่นเชิดของพวกมัน! ”

เหล่าศิษย์ทั้งหมดต่างตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว หากมันเป็นจริงอย่างที่ หลินเจิ่นเทียน กล่าว มันก็ยิ่งดูน่ากลัวยิ่งนักเพราะนั่นมันจักทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น การที่ร่างกายของตนถูกควบคุมด้วยผู้อื่น แม้ว่าจักมีชีวิตแต่ก็ทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าตาย

          “ ซึ่งเมื่อนานมาแล้ว เคยมีศิษย์ผู้หนึ่งถูกควบคุมโดยมันและไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ จนมันได้เกือบนำภัยพิบัติมาสู่สำนัก ที่ข้าได้บอกกล่าวเรื่องราวทั้งหมดนี้กับพวกเจ้า นั่นเพื่อเตือนให้พวกเจ้าระมัดระวังตนเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ” หลินเจิ่นเทียน กล่าวเตือน

          “ การประเมินในครานี้นั้นเรียบง่ายมาก เพียงแค่พวกเจ้าจำเป็นต้องจัดการ[ปีศาจเพ้อฝัน]ไปเรื่อย ๆ แล้วพวกเจ้าจักได้รับอนุญาตให้ออก! ” หลินเจิ่นเทียน กล่าว “ และการประเมินในครานี้ ได้ถูกจับตามองโดยเหล่าผู้อาวุโสและบุคลากรระดับสูงของสำนัก ซึ่งพวกเขามีหน้าทีในการตรวจสอบความสามารถของพวกเจ้า หากพวกเจ้าสามารถแสดงความสามารถของตนออกมาได้อย่างโดดเด่น มีความเป็นไปได้ที่พวกเขาเหล่านั้นจักรับพวกเจ้าเป็นศิษย์สายตรงของพวกเขา และพวกเจ้าจักได้เพลิดเพลินไปกับทรัพยากรจำนวนมาก! ”

          “ แน่นอนพวกเราจักทำให้ดีที่สุด! ” เหล่าศิษย์ต่างกล่าวออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

แม้ว่า[ปีศาจเพ้อฝัน]ที่อ่อนแอที่สุดจักอยู่ใน[ ระดับขั้นที่ 9 ดินแดนลมปราณก่อตั้ง ] ซึ่งเหล่าศิษย์ทุกคนในที่นี้เองก็ล้วนแล้วแต่อยู่ใน[ ระดับขั้นที่ 9 ดินแดนลมปราณก่อตั้ง ]หรือแม้แต่อยู่ใน[ ระดับขั้นดินแดนลมปราณก่อเกิด ] ซึ่งการที่จักจัดการกับ[ปีศาจเพ้อฝัน]ที่อยู่ใน[ ระดับขั้นที่ 9 ดินแดนลมปราณก่อตั้ง ]นั้นย่อมเป็นเรื่องง่าย

หากแต่พลังอำนาจในการควบคุมจิตใจของ[ปีศาจเพ้อฝัน]นั้น ก็ยังคงกล่าวได้ว่าน่ากลัวมากอยู่ดีโดยเฉพาะผู้ที่มีสภาพจิตใจที่อ่อนแอ หากแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผู้ที่มีสภาพจิตใจอันแข็งแกร่ง โดยเฉพาะผู้ที่มีการบ่มเพาะพลังที่สูงส่งในขณะที่อายุของตนนั้นยังคงน้อย

ฉะนั้นแล้วตราบใดที่มีความระมัดระวัง การจักจัดการกับ[ปีศาจเพ้อฝัน]นั้นก็ย่อมมิใช่ปัญหาใด ๆ!

ฉะนั้นแล้วเหล่าศิษย์จึงได้เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตามพวกเขาจักไม่ตาย และสามารถแสดงความแข็งแกร่งของตนออกมาได้อย่างเต็มที

เว้ยเสียแต่พวกเขาจักโชคร้ายมากจริง ๆ เพราะหากมิเป็นเช่นนั้นแล้วมันจักไม่มีปัญหาใด ๆ ทั้งสิ้น!

หลินเจิ่นเทียน เรียกนกยักษ์ปีศาจ เหล่าศิษย์ทุกคนต่างกระโดดขึ้น ซึ่งโดยรวมแล้วศิษย์[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]ที่ได้เข้าร่วมการประเมินในครั้งนี้นั้นมีอยู่ประมาณราว 20 คน

          “ พวกเจ้าจักไม่ตายภายในการประเมินนี้ แต่ข้าหวังว่าพวกเจ้าจักระวังตนไว้ให้มาก แม้ว่าการประเมินในครั้งนี้มันจักมิใช่เรื่องที่ยากเย็นนัก หากแต่นั่นมันมิใช่เพียงแค่ทำเพื่อให้ผ่านการทดสอบ แต่เจ้าต้องทำผลลัพธ์มันออกมาให้ดีกว่านั้น เพราะหากเจ้าล้มเหลว มันจักเป็นการเสียโอกาสทองที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพวกเจ้าไป พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่? ” หลินเจิ่นเทียน ไม่ลืมที่จักกล่าวสอยแม้ว่าจักอยู่บนหลังนกยักษ์ก็ตาม

          “ พวกข้าเข้าใจแล้วขอรับ! ” เหล่าศิษย์ต่างพยักหน้า

          “ แม้ว่าพวกเจ้าจักได้เข้าไปยังภายในสำนักหลักแล้ว แต่ตัวตนของพวกเจ้ายังคงเป็นศิษย์สายตรงนาน[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]อยู่เสมอ และมันจักตราตึงบนตัวเจ้าไปตลอด ในภายภาคหน้าเมื่อเจ้าเติบใหญ่ข้าหวังว่า[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]ของพวกเราจักได้รับการสนับสนุนที่ดีของพวกเจ้าในอนาคต! ” หลินเจิ่นเทียน กล่าว

หลังจากที่ได้กล่าวเตือนกันเสร็จสรรพ แน่นอนว่าเหล่าศิษย์จำนวนมากต่างมีความเคารพและสรรเสริญต้นกำเนิดของพวกเขา แต่ความอัปยศอดสูที่[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]ของพวกเขาได้รับ มันมิใช่สิ่งที่พวกเขาอาจยอมได้

เมื่อยามที่พวกเขาเติบโตขึ้น และมากไปด้วยชื่อเสียง แน่นอนว่าพวกเขาจักต้องสนับสนุน[สำนักย่อยหุบเขาฉิงฟง]อย่างแน่นอน ในอนาคต

          “ ครับ พวกข้าเข้าใจแล้ว ” เหล่าศิษย์ต่างกล่าวโดยพร้อมเพียงกัน

ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นและพูดคุยเกี่ยวกับการประเมิน นกยักษ์ปีศาจก็ได้บินข้ามไปแล้วกว่าหลายเขตแดนภูเขาและได้เข้าสู่เขตแดนฝ่ายนอกของสำนัก ซึ่งมันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและคึกคักไปด้วยผู้คน และบนยอดหุบเขาที่สูงชันนั้นก็ได้มีเมืองก่อตั้งอยู่ ซึ่งมันแสดงให้เห็นถึงความชีวิตชีวาของสำนักหลักยี่หยวน

#########################################################
เอาละในช่วงท้ายก็มาพบกับเราเหล่าพี่น้อง 4B หัวดอที่จะมาเผานิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกลับคุณ

B1 : เอาว่ะน้ำเน้น ๆ
B2 : ความมันกำลังบังเกิด
B3 : ขอตัวโหด ๆ
B4 : จบแค่นี้หรอ?

#########################################################
เอาล่ะก็ขอจบสาระเร้าใจ BY: นายกระทิข้น ไว้เท่านี้ก่อนนะครับขอบคุณครับสำหรับผู้อ่านทุกท่าน